ارزیابی عملکرد ریه در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور

سابقه و هدف: در سال های اخیر طول عمر بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور بطور قابل توجهی افزایش پیدا کرده است ولی علیرغم آن، عوارض دراز مدت بیماری مشکلاتی را برای بیمار ایجاد می نماید که می توان به عوارض کبدی، قلبی و غیره ناشی از هموسیدروزیس اشاره نمود. در این مطالعه اثرات دراز مدت بیماری بر روی بافت ریه با تست عملکرد ریوی مورد سنجش قرار می گیرد. مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی بر روی 100 بیمار تالاسمیک بالای 5 سال مراجعه کننده به مرکز تحقیقات تالاسمی و 91 فرد سالم صورت گرفت. دو گروه از نظر متغیر سن و جنس همسان سازی شده و بعد از اخذ شرح حال و معاینه فیزیکی، فریتین سرم اندازه گیری و گرافی قفسه سینه و اسپیرومتری نیز برای کلیه افراد دو گروه انجام گردید. پارامترهای تست عملکرد ریه در دو گروه مقایسه شد و P<0.05 به عنوان سطح معنی داری آزمون در نظر گرفته شد. یافته ها: بیماران مبتلا به تالاسمی، ترانسفوزیون مکرر داشته و 94% آنان دسفرال دریافت نمودند. در گروه بیمار 63% افراد نتایج اسپیرومتری طبیعی داشته، در حالی که این میزان در گروه سالم 75.8% بود. اختلال اسپیرومتریک ایجاد شده در گروه بیمار بصورت الگوی تحدیدی بود (37%) و الگوی انسدادی خالص مشاهده نگردید؛ در حالی که در گروه کنترل 15.4% افراد الگوی تحدیدی و 8.8% الگوی انسدادی داشتند. همچنین مصرف همزمان دسفرال باعث کاهش محدودیت در تست عملکرد ریه بیماران می شود. ضمنا اختلال عملکرد ریه در جنس مونث واضحتر و شدیدتر از جنس مذکر بوده است (P<0.0001). نتیجه گیری: شایعترین اختلال اسپیرومتریک در بیماران تالاسمیک، الگوی تحدیدی بود و با صرف دسفرال می توان از عوارض ریوی بیماری کاست.